La Maison

Regie Manuel Poirier Cast Sergi Lopez, Bruno Salomone & Bérénice Béjo Speelduur 95 minuten Jaar 2008

Sinds zijn debuut in 1984 analyseert schrijver/regisseur Manuel Poirier de breekbaarheid van mensen en van hun fragiele, onderlinge relaties. In films als Western en Chemins de traverse houdt de Peruaan een vergrootglas boven het kleine menselijke leed, waarmee hij de mechanieken daarachter tracht bloot te leggen. Of hij daarin slaagt, hangt af van de individuele kijker, want maar al te vaak wordt hem verweten uitermate saaie, banale films te maken. Ook in La Maison, alweer zijn negende samenwerking met de Spaanse acteur Sergi Lopez, richt Poirier zich op een alledaags thema: het tevergeefs vasthouden aan herinneringen.

Sergi Lopez speelt de rol van Parijzenaar Malo, een vader die midden in een echtscheiding zit en op een punt in zijn leven is gekomen waarin hij vele belangrijke keuzes moet, maar niet durft te maken. Ook nu hij zijn oude leventje moet afsluiten, laat hij steeds opnieuw anderen voor hem de beslissingen nemen en komt hij er maar niet toe om een daadwerkelijke stap vooruit te zetten. Niet voor niets staat hij in de openingsscène met zijn kinderen maar te wachten en te wachten om de straat over te steken. In La Maison staat echter niet Malo, maar een huis centraal. Tijdens een autorit door het platteland zien Malo en zijn vriend Rémi een oud huis te koop staan, dat ze na inspectie allebei wel zouden willen kopen.

Rémi ziet het wel zitten om eindelijk eens een huis helemaal zelf in te richten en Malo wil met die koop eindelijk met zijn eigen leven beginnen. Als de twee voor het eerst rondsnuffelen in het huis vindt Malo een brief van een kind dat is gericht aan haar vader. De brief prikkelt hem om contact op te nemen met de eigenaresses, twee zussen die het huis tegen hun zin laten verkopen om de schuld van hun overleden vader af te betalen. Samen met de jongste zus komt Malo terecht in een spiraal van herinneringen, diepe melancholie en onverwerkte kindertrauma’s. Met de veiling op komst, moet Malo dan toch eindelijk een volwassen keuze maken, maar of hij daartoe in staat is?

Met zijn zwijgzame, stugge houding en absoluut kleurloze leventje is Malo geen bijzonder aantrekkelijk personage geworden. Uit het leven gegrepen, zou je kunnen zeggen, maar door zijn rol zo summier uit te schrijven maakt regisseur Manuel Poirier het de kijker niet gemakkelijk om zich te verplaatsen in Malo’s beweegredenen. Daarvoor is het thema van een huis als anker van herinneringen misschien ook te algemeen en onbeduidend. Door de personages schetsmatig neer te zetten, is er daarnaast nauwelijks sprake van overtuigende dynamiek tussen Malo en zijn omgeving. Sympathie hoeft een filmpersonage niet op te wekken, maar wel interesse, en daarin slaagt La Maison maar ternauwernood.

(i.o.v. FilmTotaal, copyright pictures: BFD)

AFFF-blog

Klik hier voor een dagelijks verslag vanaf het Amsterdam Fantastic Film Festival

Doomsday slotfilm AFFF

Zaterdag 19 april sluit het 24ste Amsterdam Fantastic Film Festival af met de slotfilm Doomsday van de Britse regisseur Neil Marshall, bekend van The Descent en Dog Soldiers.

Marshalls nieuwste wordt op 19 april in drie kopieën simultaan vertoond in Pathé Tuschinski Arthouse 4, 5 en 6. Aanvang van alle voorstellingen is 20.00 uur. Voorafgaand aan de slotfilm worden de winnaars van de Black Tulip Award en de Zilveren en Gouden Méliès bekendgemaakt.

In Doomsday wordt het voortbestaan van Engeland bedreigd wanneer 25 jaar in de toekomst een eerder bedwongen virus opnieuw uitbreekt. In het volledig ommuurde Schotland is misschien een vaccin te vinden, maar dan moet een commando-eenheid onder leiding van Eden (Rhona Mitra) eerst de nodige gemotoriseerde bendes, kannibalistische barbecues en ridders te paard trotseren. Er dendert zelfs een kudde koeien voorbij plus een opgefokt legertje hanenkammen in een antieke stoomtrein.

Doomsday wordt regulier uitgebracht door RCV Entertainment en is vanaf 24 april te zien in de Nederlandse bioscopen.