Songs from the Second Screen

21 februari 2008

John Rambo

Regie Sylvester Stallone Cast Sylvester Stallone, Julie Bentz & Paul Schulze Speelduur 90 minuten Jaar 2008







Exact twintig jaar na Rambo III komt Sylvester Stallone met dit laatste deel van de serie. Ditmaal regisseerde Stallone zelf, net zoals hij vorig jaar het afsluitende deel van de Rocky-serie voor eigen rekening nam. Zelf verklaarde Stallone dat hij deze twee karakters nooit meer zal spelen en dat is gezien zijn leeftijd misschien maar goed ook. Want het houdt een keer op natuurlijk, zelfs al heb je nog kilo’s spieren en een mooie bandana. Maar nog belangrijker is dat in tegenstelling tot Rocky Balboa dit laatste Rambo-deel nóg minder om het lijf heeft dan het vorige.




Geen enkele filmmaker zou in principe rekening hoeven te houden met zijn kijker, want films behoor je te maken als vorm van zelfexpressie. Waarom op voorhand nadenken over wat je toekomstige publiek wel of niet wil zien, of wat ze misschien als een overbodige toevoeging op de serie zullen gaan beschouwen. Je maakt wat je wilt en ziet dan wel hoe het wordt ontvangen. Toch zal voorafgaand, tijdens en na het filmen van bijvoorbeeld Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull en The Dark Knight gedurende lange schrijfsessies, vergaderingen en postproductie wekenlang zijn geschaafd om te proberen de potentiële kijkers zo tevreden mogelijk te doen stemmen. Tegen mijn verwachting in lijkt dit bij John Rambo echter geenszins het geval te zijn geweest.




In dit vierde deel woont John Rambo teruggetrokken in de Noord-Thaise stad Mae Sot, waar hij slangen vangt voor de dagelijkse slangenshows. Op een dag wordt hem gevraagd om een groep artsen met zijn boot af te zetten in buurland Myanmar, waar zij medische hulp willen bieden aan de arme bevolking, die zucht onder de militaire dictatuur. Rambo raadt het hen stellig af, maar laat zich de volgende dag toch ompraten door de blondine van het stel. Ze dalen de rivier af, en op een gewelddadig incidentje na levert Rambo ze heelhuids af. Eind goed, al goed. Maar niet heus. Terug in Mae Sot wordt Rambo twee weken later gevraagd om de groep te bevrijden met behulp van een stel losgeslagen huurlingen.





Net als in de drie voorafgaande delen wordt het vredelievende hoofdpersonage tegen zijn wil in betrokken bij een strijd die niet de zijne is. Aan deze minuscule plot is niets gewijzigd, maar helaas ook niets toegevoegd. Eigenlijk is John Rambo zelfs een sterk uitgebeende versie van de toch al niet veel om het lijf hebbende eerdere delen. Alleen is het geweld onnoemelijk veel explicieter. Als op basis van deze film niet exact dezelfde discussie losbarst als bij Mel Gibsons Apocalypto dan wordt met twee maten gemeten. Want ook hier wordt een waar gebeurde geschiedenis gebruikt als achtergrond voor een extreem bloederige film. John Rambo begint zelfs met behoorlijk onsmakelijke journaalbeelden van enkele brute moorden tijdens de dictatuur in Myanmar.




Daarmee stijgt de film iets uit boven mijn opvatting van een hersenloze actiefilm, maar in wezen dekt deze term juist exact de lading. Veel van de enorm expliciete moorden zijn helaas wel CGI, maar dat is zo knap toegepast, dat je je daadwerkelijk in een bloedbad waant, waarbij Steven Spielbergs beroemde openingsscène van Saving Private Ryan totaal in het niet valt. John Rambo is daarmee dus niet voor de tere zieltjes, en gezoend wordt er ook al niet. Dit afsluitende deel moet het dus louter hebben van de keiharde actie, die door schrijvers Art Monterastelli en Sylvester Stallone rondom een onbenullig plotje is gebreid. Minder én harder van hetzelfde vonden zij blijkbaar al goed genoeg.

(i.o.v. FilmTotaal, copyright pictures: Moonlight Films)

09 februari 2008

Berlinale Blog



Volg mijn belevenissen op de 58ste editie van het Filmfestival van Berlijn van 7 tot 17 februari op de voet via mijn Berlinale Blog op FilmTotaal!

07 februari 2008

58ste Internationale Filmfestival Berlijn


Vanavond om 19:00 opent de 58ste editie van het filmfestival van Berlijn (07.-17.02.2008) met de wereldpremière van de nieuwste film van Martin Scorsese; de muziekdocumentaire Shine a Light over de Rolling Stones. De documentaire volgt de Stones tijdens twee concerten die de band in 2006 gaf in New York met daarin ruime aandacht voor gastoptredens van onder andere Jack White van de White Stripes en Christina Aguilera. Bij de première worden vanavond naast de regisseur en de Rolling Stones vele internationale gasten verwacht, waaronder Brian DePalma, Steven Soderbergh, Armin Mueller-Stahl, Goldie Hawn, Neil Young, Daniel Brühl, Tom Tykwer en cameraman Michael Ballhaus.



Dit jaar ben ik namens FilmTotaal en het Nederlands Filmmuseum volop aanwezig in Berlijn en zal verslag doen van dit uitgebreide festival aan de hand van dagelijkse weblogs, recensies, een top tien, interviews en fotoreportages. Waar ons eigen International Film Festival Rotterdam zich jaarlijks ten doel stelt om de vinger op de pols van de tijd te leggen door zich met name te richten op de hedendaagse cinema, omvat de Berlinale veel en veel meer. Alleen het hoofdprogramma bestaat al uit zes grote onderdelen: de Competitie, het Panorama, het Internationale Forum van de Nieuwe Cinema, de Generation, het Perspektive Deutsches Kino en het Retrospectief. De meeste aandacht gaat ieder jaar vanzelfsprekend uit naar de competitiefilms die meedingen naar de Gouden Beer voor beste film of een van de Zilveren Beren die worden uitgereikt aan de beste regisseur, actrice, acteur, script, camera/montage/muziek/kostuums of set design.



De jury van de Gouden en Zilveren Beer-competitie bestaat dit jaar uit juryvoorzitter Costa-Gavras (Z, Missing), productiedesigner Uli Hanisch, actrice Diane Kruger, geluidsdesigner Walter Murch, filmproducent Alexander Rodnyansky en de Taiwanese actrice Shu Qui. De jury is dit jaar kleiner dan gebruikelijk, omdat vandaag bekend werd gemaakt dat de twee eerder aangestelde juryleden Susanne Bier en de Franse actrice Sandrine Bonnaire verstek moeten laten gaan wegens verplichtingen elders. Kanshebbers voor de Beren zijn dit jaar Gardens of Night van Damian Harris met John Malkovich en Jeremy Sisto, Elegy van Isabel Coixet met Ben Kingsley en Penélope Cruz, Happy-Go-Lucky van Mike Leigh, Julia van Erick Zonca en met name de voor acht Oscars genomineerde There Will Be Blood van Paul Thomas Anderson met Daniel Day-Lewis.



Onder de vele andere prijzen die worden uitgereikt tussen 7 en 17 februari behoren onder andere de ere-Gouden Beer voor de Italiaanse regisseur Franceso Rosi, aan wie een hommage programma wordt gewijd met vertoning van dertien films, waaronder meesterwerken als Cristo si è fermato a Eboli en Il Caso Mattei. Ook acteur Karlheinz Böhm, bekend van de Sissi-films en Peeping Tom wordt geëerd met een speciale prijs. Het jaarlijkse retrospectief van deze 58ste editie wordt gewijd aan de Spaanse regisseur Luis Buñuel (1900-1983) van wie tweeëndertig films worden vertoond die hij zelf regisseerde en acht films waaraan hij werkte als regieassistent, producent of scriptschrijver. Het programma Retrospektive zal daarnaast nog recente restoraties laten zien van enkele zwijgende films van onder andere Carl Theodor Dreyer en Robert Reinert.



Toch zullen ook dit jaar de meest interessante films zich waarschijnlijk bevinden in Panorama en Forum. Het festivalonderdeel Panorama richt zich op de vernieuwende film van bekende regisseurs, op debuutfilms en op trends in de arthouse cinema. Te zien zijn onder andere Boy A van John Crowley, Det som ingen ved van Søren Kragh-Jacobsen, Madonna’s regiedebuut Filth And Wisdom en Transsiberian van Brad Anderson. Ook het onderdeel Forum wil vernieuwende trends duiden en gaat daarin nog rigoureuzer te werk door de festivalbezoeker te trakteren op avant-garde, experimenteel, essays, politieke reportages en nog onbekende filmmakers. In dit onderdeel zal nieuw werk te zien zijn van Guy Maddin (My Winnipeg), Isabella Rossellini (Green Porno) en Dusan Makavejev (W.R. - The Mysteries of Organism).



Maar naast deze hedendaagse cinema wordt ook oud werk vertoond van Rainer Werner Fassbinder, Wim Wenders en Werner Herzog, is er een speciaal programma over de Vietnamoorlog in de Amerikaanse cinema met bijvoorbeeld Catch 22 en M.A.S.H., een onderdeel over eten en drinken, het TEDDY-programma met gay and lesbian cinema, en uiteraard de jaarlijkse Berlinale Talent Campus, waarin filmprofessionals in collegevorm vertellen en discussiëren over hun werk. Sprekers zijn dit jaar onder andere Gouden Palm winnaar Mike Leigh (Naked), Stephen Daldry (Billy Elliot), Zilveren Beer winnaar Dusan Makavejev (Sweet Movie), Oscar- en Gouden Palmwinnaar Andrzej Wajda (Danton) en productiedesigner Alex McDowell (Minority Report, Corpse Bride).



Vanaf vandaag zijn op FilmTotaal en hier op deze plek dagelijks verslagen, recensies en fotoreportages te vinden vanuit het werkelijk overweldigende aanbod van deze 58ste editie van het filmfestival van Berlijn.